لذت اب میوه

به شاخ آدمیت میوه انس چه جای پخته چون خامی نمانده ست

مهر علیست میوه نخل مراد و بس از باغ روزگار همین یک ثمر مراست

هر کجا بینم نهال میوه‌دار تربیتها می‌کنم من دایه‌وار

بی میوه چنار از قبل شکر بهر باغ دو دست برآورد و چو ما قصد دعا کرد

هم صبر به که گر نبود روزگار صبر کی میوه مراد ز باغ جهان رسد

برده بیخ سخاش تا عیّوق میوه و برگ و شاخ و نرد و عروق