لاله ٔ پیکانی

آن زمان کان قامت چون تیر بر من می گذشت وه چرا پیکانی اندر استخوان من نرفت

بیدل از فانوس، زخم عافیت را نور نیست شمع پیکانی در اینجا تیر روشن می‌کند

در بهاری که مرا بال و پرافشانی بود بی تو گل در نظرم، لالهٔ پیکانی بود

و گر خصمت به گلزاری درآید گل شود غنچه که در چشمش خلاند نوک هیاتهای پیکانی

از ستمکاریست پیکانی درون سینه ام وه که می خواهد برون آرد ستمکار دگر

ذوق برگ سوسن از خنجر نیابم این زمان یاد آن روزی که کردی غنچه پیکانی مرا