غمزه ٔ ستاره

آن شد که ستاره می‌شمردیم به روز اکنون همه روز و شب نفس می‌شمریم

تا کی کند یار، از من کناره افغان ز گردون، آه از ستاره

ره می برد به آن دهن تنگ، بی سخن در آفتاب هر که تواند ستاره یافت

شود خموش ز تردامنان ستاره من از آن به سوختگان چون شرار ساخته ام

جلوه تو شوختر ز برق تجلی چشم تو خندانتر از ستاره صبح است

بیزار شو از خود که زیان تو تویی کم شو ز ستاره کاسمان تو تویی