صبح ملمعنقاب

ز خاکِ ما نتوان برد ذوقِ خرسندی چو صبح اگر همه بر باد رفته، دستِ دعاست

زین‌ گلستان دامنی بر چیده‌ام مانند صبح کز گریبان فلک دارد تبسم چین من

سحر که باد صبا از رخش نقاب گرفت دو دست صبح به روی خود آفتاب گرفت

صبح وصل از افق مهر بر آید روزی وین شب تیره ی هجران بسر آید روزی

بخوان دعائی و چون صبح در دم از سر صدق وز آفتاب چو عیسی بدان دعا بگذر