صادق پاشا

صدق است کارم ار همه عیب است و گر هنر بشنو که صادقان همه تصدیق این کنند

با شام تیره گویم شرحی اگر ز رأیش آن تیره شام گردد روشن چو صبح صادق

نمی اندیشد از زخم زبان چون عشق صادق شد به دندان صبح گیرد تیغ خورشید قیامت را

دی گذشت و کس نمیداند که فردا چون بود روز امروزست و صبح صادق از وی ابلجست

مفلسان را توشه ء خود مفلسی ست صادقان آیند درین راه خونفشان

اگر آن مه برآید صبح صادق، شام من باشد چو خورشیدم دگر آغاز من انجام من باشد