سوراخ گیر ریل بند

ز بالا فرود آمدی همچو دود بدان تنگ سوراخ رفتی فرود

دو گوشش به خنجر بدو شاخ کرد به یک جای بینیش سوراخ کرد

سنگین دلی تو، ورنه ز فریاد آتشین سوراخ می کند دل مجمرسپند ما

پلنگ و ببر هم، زان و هم گستاخ نمی کردند بیرون سر ز سوراخ

سخن چون به نرمی فزون آورند ز سوراخ ماران برون آورند

ز مجروحی دلش صد جای سوراخ روانش بر هلاک خویش گستاخ