زبون افکن

زار و زبون به محضر بیگانه و آشنا شمعی چو او نسوخته در هیچ انجمن

حضرت با اين دو كلمه مناعت و استعناء طبع بى نظير خود را ثابت كرد و فهماند كهزندان نخواهد توانست او را زبون كند.

طاقت و صبر و قرارم رفته و حالم شد زبون می‌سزد گیرد ز من مجنون تعلیم جنون

جواب داد که چونم که کس مباد چو من نه روزگار و نه دلدار و تن ذلیل و زبون

مرا از هر طرف گردیده صد درد و الم پیدا فلک تا آشنا طالع زبون معشوق بی پروا

او با اين گزافه گويى، خويش را عزت مند ورسول اللّه را زبون (!) مى انگاشت و مردم مدينه را در همراهى با پيامبر شماتت كرد.