رساله سراج العباد

با اين بيان بى پايگى تفسير آن مفسرى كه گفته: (مراد از (عباد) رسولان خدا، ويا ملائكه و يا هر دو است )، روشن مى شود، و همچنين بى پايگى اين گفتار كه مفسرىديگر گفته كه: در جمله (يا حسرة على العباد...) هر چند منظور از (عباد) مردمند وليكن كلام مزبور سخن خداى تعالى نيست، بلكه دنباله سخن آن مرد است ). پس معلومشد كه جمله مذكور كلامى است از خداى تعالى نه دنباله سخن آن مرد.

و الله لاءن ابيت على حسك السعدان مشهدا اءو اءجر فىالاغلال مصفدا اءحب الى من ان اءلقى الله و رسوله يوم القيامة ظالما لبعض العباد وغاصبا لشى ء من الحطام؛ (247) سوگند به خدا اگر شب را بر روى خارهاىسعدان بيدار به سر برم، و يا در غل ها و زنجيرها بسته و كشيده شوم، برايم محبوبتر است از اين كه خدا و رسولش را در روز قيامت در حالى ملاقات كنم كه به برخى ازبندگان ستم كرده، و چيزى از اموال دنيا را غصب نموده باشم.