دوازدهه سنبی

امروزه جراحی به ندرت لازم است و فقط در درمان عوارض زخم پپتیک مانند تنگی پیلور و زخمهای کاملاً مقاوم به درمان دارویی مطرح می‌شود. عوارض خطرناک بیماری سوراخ شدن دوازدهه، خون‌ریزی گوارشی و انسداد گوارشی است.

به‌سبب خونرسانی مشترک اعضا بخش‌های نخست دستگاه گوارش، جهت برداشتن سرِ لوزالمعده، می‌بایست دوازدهه، کیسه صفرا و گاهی نیز بخش‌هایی از معده برداشته شوند.

رودهٔ کوچک دارای سه بخش است. اولین قسمت که درست پس از معده قرار دارد را دوازدهه (اثنی‌عشر) می‌نامند، که کوتاه‌ترین قسمت رودهٔ کوچک است. دو بخش دیگر رودهٔ کوچک که پس از دوازدهه قرار دارند به ترتیب عبارت‌اند از تهی‌روده و درازروده که به رودهٔ بزرگ متصل می‌گردد.

اگر این آنزیم‌ها به جای دوازدهه، در داخل بافت پانکراس فعال شوند، شروع به از بین بردن و گوارش بافت خود پانکراس کرده که به اصطلاح پانکراتیت یا «التهاب لوزالمعده» نامیده می‌شود.

انشعابات عصب واگ به قستهای مختلف معده عصب دهی می‌کند؛ تحریک این عصب سبب ترشح اسید معده می‌شود. افزایش تحریکات این عصب منجر به ایجاد زخم در معده و دوازدهه خواهد شد. در حالی که با این عمل ترشح اسید معده و فعالیت فیزیکی آن کاهش می‌یابد.

برآمدگی کوچک دوازدهه در بخش دوم دوازدهه قرار دارد. در ۲ سانتی‌متری نزدیک برآمدگی بزرگ دوازدهه واقع شده‌است، و بنابراین، در ۵–۸ سانتی‌متری از دهانه پیلور قرار دارد. شریان معده دوازدهه در عقب قرار دارد.