خودصداهای سایشی، یکی از خانواده‌های سازهای موسیقی هستند که در آنها صدا به واسطه ساییدن ایجاد می‌شود. این دسته از سازها تحت گروه خودصداها قرار دارند، به این معنا که خود ساز به عنوان منبع صدا عمل می‌کند و نیازی به سیم، پوست یا بدنه دیگر ندارد که صدا را تولید کند. تفاوت مهم خودصداهای سایشی با دیگر خودصداها این است که در آنها حرکت سایشی و اصطکاک باعث ارتعاش ساز و ایجاد صدا می‌شود، نه ضربه یا لرزش آزاد.
نمونه‌های رایج خودصداهای سایشی شامل سازهایی مثل آهکوب، ویولونت، راین‌استیک، و بعضی انواع زنگ‌ها یا صفحات فلزی هستند که با مالش تولید صدا می‌کنند. در این سازها، نوازنده با حرکت دست یا وسیله‌ای روی سطح ساز، اصطکاک ایجاد می‌کند و این اصطکاک باعث ارتعاش و در نهایت تولید صدا می‌شود.
از نظر آکوستیکی، صدای تولید شده در این سازها معمولاً دارای تن‌های ممتد، نرم و گاهی ناله‌مانند است که می‌تواند به شکلی خاص و متفاوت از ضربه یا دمیدن، احساس و رنگ صوتی متمایزی به موسیقی ببخشد.
