خشیت الهی

بباطل چون تو مشغولی ز حق و خلق بی خشیت نه خوفی در درون تو نه امنی در دیار تو

عبداللّهِ بن مبارک گوید هرکه او را محبّت دادند و بمقدار محبّت او را خشیت ندهند او فریفتۀ باشد.

اول: خوف بنده از عظمت و جلال کبریای خداوند متعال و ارباب قلوب، این نوع را خشیت یا رهبت نامند

به گاه رقت‌، چون کودک نکرده گناه به‌وقت خشیت‌، چون نره‌دیو خورده قفاست

آن را که دل از راهِ صفا پر نور است از طبع و هوا و خشم و خشیت دور است

مهل یکدم دو چشمم را که تا از گریه باز آیند ز بحر خشیت آبی ده که تا باشند گریان‌تر