خر کریم نعل کر

بده آن می رواقی هله ای کریم ساقی چو چنان شوم بگویم سخن تو بی‌محابا

کوه غم است در نظرش سایه کریم آزاده ای که منت احسان نمی کشد

زخمی شمشیر زهرآلود منت، از کریم مد احسان را شمار چین پیشانی کند

کسب کردی به کریمی و سخا نام نکو که نبوده به دو گیتی به ازین مکتسبی

امروز در بهشتی اگر بی تعلقی هرگز کریم وعده بفردا نکرده است

۴۷. «حاکم اصفهان در روزگار کریم‌خان زند». دریچه، ۱۳۹۶، س. ۱۲، ش. ۴۴، صص. ۴۲–۳۵.