خانقاه اندلسیه

مرا گریز ز خانه به خانقاه بود چو طفل کو سوی مادر گریزد از بر باب

چو شب آمد و گشت گیتی سیاه سرخود برون کرد از خانقاه

فارغند از خانقاه و صومعه روز و شب در گوشهٔ میخانه‌اند

تا به خرابات چشم های تو ره برد شیخ دگر میل خانقاه ندارد

خانقاه و صومعه در بسته شد چون در میخانه ساقی برگشود

مطرب ره سماع به آهنگ می زند صوفی خانقاه غلط کرده راه را