حافظ اندرشی

حافظ از بادِ خزان در چمنِ دَهر مَرَنج فکرِ معقول بفرما گُلِ بی‌خار کجاست؟

خرابیهای ظاهر حافظ دیوانه می باشد که گنج آسوده از تاراج در ویرانه می باشد

مرو به خواب که حافظ به بارگاهِ قبول ز وِردِ نیمْ شب و درسِ صبحگاه رسید

هزار حیله برانگیخت حافظ از سرِ فکر در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد

جان به شکرانه کنم صرف گَر آن دانهٔ دُر صدفِ سینهٔ حافظ بُوَد آرامگَه‌َش

در بیت اول حافظ این باور اساسی و دیرین را که «مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد.» را