جنونی اردبیلی. [ج ُ ی ِ اَ دَ ] ( اِخ ) شاعری است ادیب که بسال 1107 هَ. ق. در اردبیل سکونت داشت، چنانکه از اشعارش بدست می آید. دیوان وی مشتمل بر غزلیات و قصائد و ترجیعبند و رباعیات و بالغ بر 3254 بیت در 156 صفحه است. جنگ نامه نیز ضمیمه آن است و با این شعر آغاز میشود: چه از خلوت به صحرا جلوه گر شد حسن بی پروا به سر هر ذره را سودای شور و عشق شد پیدا. و آخر آن این است: جنونی محو روی دلستان خود چه میداند که مجنون است می آید برش یا می رود لیلی.( از الذریعه ج 9 ص 206 ).
جمله سازی با جنونی اردبیلی
او در پاسخ به درخواست موسوی اردبیلی، برای آزادی زندانیان سیاسی گفت: