جمال‌الدین بن محمدباقر رازی نجفی اصفهانی، عالمی جلیلالقدر و فقیهی مجاهد از علما و چهره‌های برجسته‌ی قرن چهاردهم هجری است. وی فرزند حاج شیخ محمدباقر نجفی و نواده‌ی شیخ محمدتقی رازی است که در سال ۱۲۸۴ قمری در اصفهان دیده به جهان گشود. مادر او از سادات اخوی تهران بود. جمال‌الدین پس از فراگیری علوم مقدماتی نزد پدر و برادرانش ـ آقانجفی و حاج شیخ محمدعلی ـ در سال ۱۳۰۸ قمری به عتبات عالیات مهاجرت کرد و از محضر استادانی چون آخوند ملامحمدکاظم خراسانی، میرزا حبیب‌الله رشتی و سیدمحمدکاظم طباطبایی یزدی بهره‌مند شد و به درجه‌ی اجتهاد نائل آمد. وی در سال ۱۳۱۳ قمری به اصفهان بازگشت و در مسجد شیخ لطف‌الله به اقامه‌ی نماز جماعت، قضاوت و رفع خصومت‌ها پرداخت و هم‌زمان به تدریس علوم دینی مشغول شد.
او در جریان نهضت مشروطه، همراه برادرش حاج آقا نورالله، به تکلیف شرعی خود عمل کرد و پس از به توپ بسته شدن مجلس شورای ملی به دستور محمدعلی‌شاه و مخالفت علمای نجف با اقدامات مستبدانهٔ وی، جمال‌الدین به همراه دو برادرش با صدور اعلامیه‌هایی به مخالفت با حکومت استبداد برخاست و مردم را به مقابله فراخواند. با آغاز جنگ جهانی اول و اشغال ایران توسط نیروهای روس و انگلیس، که اصفهان نیز صحنه‌ی تاخت‌وتاز قوای روس شد، منزل او پناهگاه مردم و محل رسیدگی به شکایات بود. این امر موجب شد سربازان روسی به خانه‌اش هجوم برده و او را به اجبار به تهران تبعید کنند. در تهران، مردم از وی استقبال پرشوری به عمل آوردند و روزبه‌روز بر شهرت و منزلت او افزوده شد. جمال‌الدین در مسجد سیدعزیزالله تهران اقامه‌ی جماعت کرد، به تدریس پرداخت و گاهی به منبر می‌رفت و به ارشاد و موعظه‌ی مردم همت می‌گماشت.
این عالم مجاهد، از همان آغاز ظهور رضاخان، نیات و اهداف ضداسلامی او را دریافت و به مخالفت با وی برخاست. وی در جریان طرح جمهوری‌خواهی رضاخان، در کنار شهید سیدحسن مدرس، به مقابله با این طرح پرداخت و مردم را علیه آن بسیج کرد. همچنین، پس از تصویب قانونی در مجلس شورای ملی در سال ۱۳۵۲ قمری که سن قانونی ازدواج را برای دختران ۱۸ و برای پسران ۲۰ سال تعیین می‌کرد، حاج آقا جمال این قانون را مخالف شرع دانست و به صورت علنی با آن مخالفت کرد. همین امر موجب تبعید او به اصفهان شد و در منزل شخصی‌اش تحت نظر مأموران حکومتی قرار گرفت.
