بستان ابن ابی

همیشه تا بود از مهر پر ز نور فلک همیشه تا شود از ابر پر ز گل بستان

داد خود بستان که ایام گل است یا نه خوش خوش داد این ایام ده

گفتم که ز من جان بستان یک شکرم ده گفتی شکر من به زبان می‌نتوان داد

چون بلبل سودازده در مجلس عاشق آورده ام این صورت بستان که چه گویم

سالها در چمن ذوق به بستان طرب همچو گل خنده زنان خوش دل و خرّم بودیم