برون زنش

وصفت ای شاه برون از حد درک بشر است عرش، کی، مسکن هر خاکی بی پا و سر است

غم تو گفت بشادی برون نه از دل پای کنون که دست تصرف در اندرون کردم

در جهان هیچکس نداد نشان که برون شد جنازه ‌ ای ز آنسان

می کنم از سر برون صائب هوای خلد را بخت اگر از ساکنان شهر کشمیرم کند

گر پر دلی ز پوست برون آی دانه وار تا آخور کمیت طرازی ز کهگشان