ایوب بن نوح دراج نخعی، از محدثان برجسته و وکلای مورد اعتماد امامان شیعه در قرون دوم و سوم هجری است. وی در خاندانی اهل‌حدیث در کوفه چشم به جهان گشود و از یاران چهار امام معصوم؛ علی‌بن‌موسی‌الرضا، محمد‌بن‌علی‌الجواد، علی‌بن‌محمد‌الهادی و حسن‌بن‌علی‌العسکری (علیهم‌السلام) به‌شمار می‌رود. علاوه بر نقش مهم در نقل و گسترش احادیث، او مسئولیت‌های حساسی مانند وکالت و جمع‌آوری وجوهات شرعی شیعیان را نیز بر عهده داشت.
بر اساس منابع رجالی، از جمله رجال البرقی، تاریخ دقیق ولادت ایوب‌بن‌نوح مشخص نیست؛ اما با توجه به اساتید، شاگردان و امامانی که محضرشان را درک کرده، می‌توان تولد او را در میانه‌های سده دوم هجری در کوفه دانست. پدرش، نوح‌بن‌دراج، خود از محدثان نام‌آور بود و عمویش جمیل‌بن‌دراج نیز از چهره‌های سرشناس حدیثی شیعه به حساب می‌آید. ایوب با کنیه‌ی ابوالحسین و با نسبت‌های نخعی و کوفی شناخته می‌شود.
شیخ‌طوسی در آثار خود، ایوب‌بن‌نوح را در زمرهٔ اصحاب ائمه اطهار (ع) برشمرده و بر مقام والای او در نقل روایات و خدمات دینی صحه گذاشته است. حضورش در محضر این امامان و عهده‌داری مسئولیت‌های مهم، گواهی بر جایگاه بلند علمی و اعتماد ائمه به وی است. تلاش‌های پیگیر او در فراگیری معارف اسلامی، از عشق عمیقش به مکتب اهل‌بیت (ع) و کوشش در جهت نشر آموزه‌های آنان حکایت دارد.