ابوعروه معمر بن راشد ازدی حدانی بصری

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابوعروة معمر بن راشد ازدی حدانی بصری (متوفای ۱۵۳)، یکی از مفسران و علمای قرن دوم بوده است.
ابوعروة معمر بن راشد ازدی حدانی بصری (متوفای ۱۵۳) مَعمَر پس از وفات حسن بصری به یمن، مهاجرت کرد و همان جا ماند.از بیشتر تابعان، حدیث نقل کرده است و بسیاری از بزرگان حدیث به ویژه صنعانیان از او روایت کرده اند. خود او می گوید: در سن ۱۴ سالگی برای کسب دانش خدمت قتاده حضور یافتم، هر چه را بر من می خواند فرا می گرفتم. اکنون نیز فراموش نکرده ام.
توثیق معمر
معمر، همواره از اقران خود پیشتر بود. همگان او را توثیق کرده اند. عمرو بن علی درباره او می گوید: از راستگوترین مردم بود. هنگامی که وارد یمن شد، مردم یمن برای آنکه او را پای بند آنجا سازند، همسری یمنی به ازدواج او در آوردند.
دعوت بر شاگردی معمر
نسائی او را ثقه و امین خوانده است. احمد بن حنبل از عبدالرزاق شاگرد او، از عبدالملک بن جریج نقل می کند که گفت: بر شما باد تا از این مرد (معمر بن راشد) دست برندارید؛ زیرا در این زمان، کسی داناتر از وی باقی نمانده است. ابن حبان او را فقیهی حافظ حدیث و با اتقان و اهل ورع توصیف نموده و امام شافعی نیز از او به نیکی یاد کرده است.
ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، تهذیب التهذیب، ج۱۰، ص۲۴۳، شماره ۴۳۹.
...

جمله سازی با ابوعروه معمر بن راشد ازدی حدانی بصری

سعيد ابن خيثم، يكى از ياران زيد (عليه السلام ) مى گويد: او يك برده حبشى بود و ازبندگان (عبدالحميد رواسى ) به شمار مى رفت و معمر بن خيثم، از اين غلام براى زيدبيعت گرفته بود.
نوع پنجم: در معجزاتى است كه ظاهر شده از آن حضرت در كفايت شرّ دشمنان، مانند هلاكشـدن مـُسـتـهـزئيـن و دريـدن شـيـر (عـُتـْبـَة بـن ابـى لهـب را و كـفـايـت شـرّابـوجـهـل و ابـولهـب و امّ جـمـيـل و عـامر بن طفيل و زيد بن قيس و معمر بن يزيد و نضر بنالحـارث و زُهَير شاعر از آن حضرت الى غير ذلك (126) و ما در اينجا اكتفا مىكنيم به ذكر چند امر:
125- معمر بن راشد نواده ابى عمرو ازدى، ابو عروه، فقيه و حافظ حديث، و ازاهالى بصره بوده در زادگاهش بصره به شهرت رسيده و در يمنمنزل گزيده است. معمر نزد مورخان حديث نخستين كسى است كه در يمن دست به تصنيف زدهو در سال 153 درگذشته است. تذكرة الحفاظ، و تهذيب التهذيب، ج 10، ص 343، وميزان الاعتدال، ج 3، ص 188.
خبر دوم: و به همان اسناد از معمر بن غوث سنبسى از امام حسن بن على عسكرى عليهماالسلام كه آن جناب گفت: (نيكو كن گمان خود را هر چند به سنگى باشد، كه مى اندازدخداوند شرّ او را در آن، پس تو مى گيرى حظّ خود را از آن.)