کمین گر

سرافراز نستوه با آن سپاه کمین برگشادند و بستند راه

مکش چو صید تو گشتم کز ابروی خوبان کمان فتنه ز هر گوشه در کمین دارم

چنان شد که گر برگشودی کمین شه چرخ را در ربودی ز زین

چندان نسیم عشق تو بنشست در کمین کآخر چو گل به باد فنا داد رخت من

چه کنم کجا گریزم ز کمان ابروی او گر ازین کمان گریزم اجلست در کمین هم

نه برقی در کمین، نه تندبادی در نظر دارد به امید چه یارب خوشه ما دانه می بندد؟