لغت نامه دهخدا
مشک جعد و مشک خط و مشکناف و مشکبوی
خوش سماع و خوش سرود و خوش کنار و خوش زبان.منوچهری.|| آنکه کلام دیگری را خوش می شنود. آنکه طاقت شنیدن بحث و گفتار زیاد را دارد.
خوش سماع
مشک جعد و مشک خط و مشکناف و مشکبوی
خوش سماع و خوش سرود و خوش کنار و خوش زبان.منوچهری.|| آنکه کلام دیگری را خوش می شنود. آنکه طاقت شنیدن بحث و گفتار زیاد را دارد.
فرهنگ فارسی
جمله سازی با خوش سماع
عندلیب خوش سماع او جاودان گویا بود دست برد از همسران خویش و ز اهل و تبار
این چه میدانستم آن آوردمت خوش سماعی با میان آوردمت