حسن بن محبوب یکی از شخصیت‌های برجسته در تاریخ حدیث و فقه شیعه است که در دوران امامان معصوم، به ویژه امام کاظم، امام رضا و امام جواد (علیهم السلام) زندگی می‌کرد. او در زمینه‌های فقهی و حدیثی جایگاه مهمی دارد و به‌عنوان یکی از راویان معتبر در بین شیعیان شناخته می‌شود. نام وی در کتب حدیثی معتبر شیعه و در اسناد بسیاری از روایات کتب اربعه ذکر شده است. حسن بن محبوب با دقت و صحت در نقل روایات شناخته می‌شود و بسیاری از علما و محدّثان به وثاقت و علم او اذعان دارند.
حسن بن محبوب در میان اصحاب امامان معصوم، به‌ویژه امام کاظم و امام رضا، از چهره‌های تأثیرگذار بود. او به‌عنوان یکی از اعضای ارکان چهارگانه شیعه در فقه و حدیث، شناخته می‌شود. علاوه بر این، او در کتب رجال به‌عنوان یکی از اصحاب اجماع یاد شده است، که این به معنای توافق تمامی علمای شیعه بر صحت روایات و فقاهت او است. وی در این دوران همراه با دیگر علمای برجسته، به تدوین و حفظ روایات حدیثی و فقهی پرداخت و به یکی از منابع معتبر حدیث در میان شیعیان تبدیل شد.
از نظر علمی، حسن بن محبوب علاوه بر روایت‌گری، تألیفات ارزشمندی نیز داشته است. یکی از معروف‌ترین آثار او، «المشیخه» است که در زمینه فقه و رجال از کهن‌ترین منابع موجود به شمار می‌رود. این اثر و دیگر روایات او، به‌ویژه در موضوعات فقهی، همچنان در میان علما و فقیهان شیعه مرجع است و تأثیرات زیادی در توسعه علم فقه و حدیث شیعه داشته است. وی همچنین از شخصیت‌هایی است که در جوانی وارد عرصه علم و حدیث شد و تأثیرگذاری زیادی بر جامعه شیعی از خود به جا گذاشت.