تنگ و تار

کلمه‌ی «تنگ و تار» در فارسی به معنای محدود و تاریک بودن فضا یا محیط است و معمولاً برای توصیف مکان‌هایی به کار می‌رود که کوچک، بسته و کم‌نور هستند. این واژه در ادبیات کهن و اشعار فارسی کاربرد فراوان دارد و تصویری از محیطی دشوار، بسته یا گرفته ارائه می‌کند که عبور و حرکت در آن دشوار است. «تنگ» نشان‌دهنده محدودیت فضا و سختی حرکت است و «تار» بیانگر کم‌نوری، ظلمت یا تاریکی محیط است. در ترکیب «تنگ و تار» اغلب شاعر یا نویسنده قصد دارد علاوه بر ویژگی‌های فیزیکی مکان، احساس فشار، سختی و دلگیری محیط را نیز منتقل کند. این عبارت می‌تواند به صورت استعاری نیز به کار رود و محدودیت‌ها و تنگناهای زندگی، شرایط سخت یا وضعیت ناگوار را نشان دهد. «تنگ و تار» با مفاهیمی مانند کوچک و تاریک، محدود و ظلمانی، بسته و تار و محیط سخت و دشوار هم‌معنی است و بار ادبی و تصویری قوی دارد. به طور کلی، این عبارت بیانگر محیط یا وضعیتی است که محدود، تاریک و دشوار است و در متون ادبی برای انتقال احساس فشار، ناامیدی یا سختی شرایط استفاده می‌شود.