حطیئه

( حطیئة ) حطیئة. [ ح ُ طَ ءَ ] ( ع ص ) مرد زشت کوتاه بالا. ( منتهی الارب ).
حطیئة. [ ح ُ طَ ءَ ] ( اِخ )جرول بن اوس بن مالک عیسی، مکنی به ابی ملیکة. شاعری مخضرمی از قبیله قیس. متوفی به سال 30 هَ. ق. او رادیوانی است. و ابن الندیم گوید: دیوان او را ابوسعیدسکری و نیز اصعمی و هم ابوعمرو شیبانی و باز طوسی وابن السکیت گرد کرده اند. حطیئة لقب اوست. بعضی او راصحابی گفته اند لکن به اقوای احتمالات وی بزمان رسول ( ص ) اسلام پذیرفته، لکن سعادت صحابت نیافته است. حطیئة سپس ارتداد آورد و باز بمسلمانی بازگشت و آنگاه که زبرقان بن بدر را بدور خلافت عمر ( رض ) هجا گفت عمر مستند بحدیث: من احدث فی الاسلام هجاء فاقطعوا لسانه، امر به بریدن زبان وی کرد و او بگریخت و پس از مدتی تواری چون مفری از عدل عمر نیافت، بار دیگر عمر را مدیحه ای گفته و بدو ملتجی شد و عمر وی را عفو فرمود:
کو حطیئه کو امیه کونصیب و کو کمیت 
اخطل و بشار و آن شاعرکه بود اندر یمن.منوچهری.و رجوع به الاغانی ج 2 ص 42 و ج 16 ص 39 و الشعر و الشعراء ص 180 و خزانةالادب ج 1 ص 409 و الجمهره ص 135 و المستطرف ج 1 ص 139 و فهرستهای عقدالفرید ج 1، 2،3، 4، 5، 6، 7، 8 و الجماهر بیرونی ص 59 و فوات الوفیات ج 1 ص 99 و فهرست الموشح و الاعلام ج 1 ص 181 و 264 و روضات الجنات ص 157 و تتمه صوان الحکمة ص 167 و المرصعو تاریخ بیهقی ص 237 و 238 و قاموس الاعلام ترکی شود. دیوان حطیئة بعنایت گولدزیهر در لیبزیک به سال 1893 م. و باشرح ابی الحسن السکری در مطبعه التقدم به سال 1323 هَ. ق. در 125 صفحه و در آستانه جزء اول آن 1308 در 103 صفحه بچاپ رسیده و بر آن ایضاحات مختصری است. ( معجم المطبوعات ).