خواه یا خُوَه صورت کوتاه‌شدهٔ فعل خواه است که در زبان فارسی به‌کار می‌رفته است. این شکل مختصر، به‌ویژه در متون کهن و اشعار کلاسیک، برای رساندن مفهوم خواستن، میل داشتن یا بیان آینده به‌کار می‌رفته و در واقع معادل امروزی خواهد، خواهی و خواهم بوده است. کاربرد این قبیل افعال مخفف، نشان‌دهندهٔ پویایی و انعطاف زبان فارسی در ادوار مختلف است.
بر پایهٔ یادداشت مؤلف، این فعل به صورت‌های گوناگون صرف می‌شده است؛ از جمله «خوَهَد» (می‌خواهد/ خواهد)، «خوَهی» (می‌خواهی/ خواهی) و «خوَهَم» (می‌خواهم/ خواهم). این صرف‌رسانی حاکی از آن است که مخفف‌سازی تنها در بن فعل رخ نداده، بلکه در شناسه‌های آن نیز برای حفظ آهنگ و وزن کلام، تأثیرگذار بوده است. این ویژگی، به غنای ادبی و تنوع بیانی در متون منظوم و منثور کهن کمک شایانی کرده است. بررسی و ثبت چنین صورت‌های زبانی، نه‌تنها در درک صحیح متون گذشته ضروری است، بلکه برای پی‌بردن به سیر تحول دستور زبان و شیوه‌های بیانی فارسی نیز اهمیتی فراوان دارد. بنابراین، توجه به این گونه موارد در تصحیح متون و پژوهش‌های زبان‌شناختی، امری بایسته و سودمند به شمار می‌آید.