سید علی‌نقی حیدری، عالم برجسته‌ی عراقی، در سال ۱۳۲۵ هجری قمری در شهر کاظمین دیده به جهان گشود. پدرش، سید احمد حیدری، از عالمان بزرگ و نام‌آور این شهر بود. وی از همان سال‌های نخست زندگی، تحت تربیت و آموزش پدر دانشمند خود قرار گرفت و به فراگیری معارف اسلامی و علوم اهل‌بیت علیهم‌السلام همت گماشت. این عالم بزرگوار با نسب‌نامه‌ی سید علی‌نقی بن سید احمد بن مهدی بن احمد بن سید حیدر بن ابراهیم بن محمد بن احمد عطار، به خاندانی اصیل و علمی تعلق دارد. دلیل شهرت وی به «عطار»، انتساب به جد بزرگش ـ که از دانشمندان مشهور عراق و ساکن بازار عطاران بغداد بود ـ می‌باشد. همچنین، نسبت «حیدری» نیز از جد سومش، سید حیدر، گرفته شده است. خاندان حیدری از خاندانهای سرشناس عراق است که عالمان و شخصیتهای برجسته‌ی بسیاری را در دامان خود پرورش داده است. به درخواست آقابزرگ تهرانی، سید علی‌نقی حیدری کتابی با عنوان «الدُّوحة الحیدریة» در مورد شجره‌نامه و بزرگان این خاندان به رشته‌ی تحریر درآورد.
سید علی‌نقی حیدری از چهره‌های علمی برجسته‌ی قرن اخیر عراق و از عالمان شهر بغداد به شمار می‌رود. او پس از گذراندن دوران ابتدایی تحصیل در کاظمین، به همراه پدرش به نجف اشرف مهاجرت کرد و در آنجا نیز از محضر عالمان و اندیشمندان بزرگ حوزه‌ی علمیه‌ی نجف بهره‌مند شد تا اینکه به مقام والای اجتهاد نائل آمد. این عالم پرتلاش، آثار گران‌بها و ماندگاری در زمینه‌های گوناگونی مانند اصول فقه، فقه، عقاید، علوم قرآنی و علوم اجتماعی از خود به یادگار گذاشته است.