ابرنگ

آبرنگ یکی از تکنیک‌های نقاشی است که در آن از رنگ‌های شفاف و محلول در آب استفاده می‌شود. این رنگ‌ها معمولاً به صورت لایه‌های نازک و شفاف روی کاغذ یا مقوا اعمال می‌شوند و هنرمند با تغییر میزان آب و غلظت رنگ می‌تواند جلوه‌های مختلف نور و سایه را ایجاد کند. آبرنگ نسبت به سایر روش‌های نقاشی، سبکی و لطافت ویژه‌ای دارد و رنگ‌ها معمولاً با هم ترکیب شده و جلوه‌ای زنده و طبیعی ایجاد می‌کنند.

ویژگی مهم آبرنگ، شفافیت و قابلیت لایه‌لایه رنگ آمیزی است. هنرمند می‌تواند از لایه‌های متعدد برای ایجاد عمق، بافت و تغییر شدت رنگ استفاده کند. همچنین آبرنگ قابلیت ترکیب سریع با آب را دارد که امکان ایجاد گرادینت‌ها و انتقال‌های نرم رنگی را به سادگی فراهم می‌کند. به دلیل این ویژگی‌ها، از این تکنیک اغلب برای نقاشی‌های طبیعت، مناظر و پرتره‌های سبک و ظریف مناسب است.

این واژه در انگلیسی به صورت Watercolor بیان می‌شود. این ترکیب از دو کلمه Water به معنی آب و Color به معنی رنگ ساخته شده است و دقیقا همان مفهوم رنگ‌های محلول در آب و سبک نقاشی با آن را منتقل می‌کند. واژه Watercolor در هنرهای غربی هم به همان شیوه، اشاره به نقاشی با رنگ‌های شفاف و محلول در آب دارد و یکی از محبوب‌ترین تکنیک‌های هنری برای آثار لطیف و سبک به شمار می‌رود.

تصویر معنی ابرنگ

لغت نامه دهخدا

( آبرنگ ) آبرنگ. [ رَ ] ( اِخ ) نام شهری از کشمیر برساحل نهر چالنگر در شمال سملان بفاصله 288 هزار گز.

فرهنگ معین

( آب رنگ ) (رَ ) (اِمر. ) ۱ - رنگ های فشرده یا خمیری شکل که در نقاشی مورد استفاده قرار می گیرد. ۲ - تابلویی که با آب رنگ نقاشی شده باشد. ۳ - کنایه از: خنجر تیز، شمشیر تیز.

فرهنگ عمید

( آب رنگ ) ۱. در نقاشی، مادۀ رنگی جامدی که قلم موی مرطوب را به آن آغشته می کنند.
۲. (صفت ) ویژگی نوعی نقاشی که با این ماده کشیده شده است.

فرهنگ فارسی

( آبرنگ ) نام شهری از کشمیر بر ساحل چالنگردر شمال سملان
( آب رنگ ) ( اسم ) ۱ - آب و رنگ اورنگ. ۲ - خنجرتیز شمشیر آبدار

فرهنگ اسم ها

اسم: آبرنگ (دختر) (لری) (تلفظ: abrang) (فارسی: آبرنگ) (انگلیسی: abrang)
معنی: دختری که دارای پوستی لطیف و نرم است

فرهنگستان زبان و ادب

آبرنگ
{watercolour/ water colour} [هنرهای تجسمی] 1. رنگ های کم مایه یا کم جِرمِ محلول در آب 2. اثری هنری که با این رنگ ها خلق می شود

دانشنامه عمومی

آبرنگ. آبرنگ یک رنگ ماده و نیز نقاشی یا طرحی که با این نوع رنگ ماده اجرا شده باشد است. در تولید آبرنگ از رنگ دانه و یک ماده چسبنده قابل حل در آب ( معمولاً صمغ عربی ) استفاده می شود. آبرنگ را به وسیله قلم مو بر روی کاغذ، مقوا، پاپیروس و… به کار می برند. از این جهت با بسیاری از رنگ ماده های پوششی تفاوت دارد که در آن سایه های رنگ روشن از طریق رقیق کردن رنگ ماده حاصل می آید و نه با افزودن سفید.
هنرمندان بسیاری همچون وان دایک، آلبرشت دورر، ویلیام ترنر و دیگران از آبرنگ برای خلق آثار خود یا برای تهیه پیش طرح بهره برده اند. آبرنگ در انواع مختلف تیوپی و قرصی به بازار عرضه می شود.
آبرنگ ها به طور کلی در دو دستهٔ اصلی قرار می گیرند:
• آبرنگ های شفاف که در جعبه های گوناگون به صورت قرص های یک اندازه یا بلوک و مانند آن به بازار عرضه می شوند.
• گواش یا آبرنگ پوششی و مات که در حقیقت همان رنگ های جسمی در نقاشی سنتی و مینیاتور است.
انواع آبرنگ های شفاف یا پوششی ( گواش ) ترکیبی از انواع رنگدانه های مولد رنگ موسوم به پیگمنت هستند که در یک مادهٔ نگهدارندهٔ صمغی یا ژلاتینی حل شده اند و پس از حل شدن، دوباره به صورت قرص یا بلوک به بازار عرضه می شوند. بدین ترتیب در آبرنگ های شفاف، نسبت مواد رنگدانه کم تر و مواد نگه دارنده بیشتر است. به همین دلیل نوعی شفافیت شیشه مانند را روی آثار پدیدمی آورد و نمی توانند رنگ های دیگر را پوشش دهند.
از مهم ترین شرایط اجرایی انجام کارهای هنری با آبرنگ یا گواش، رعایت نظافت رنگ گذاری و رنگ برداری و تمیزی آن هاست. به علاوه در این هنر، سرعت عمل نقاش و توانایی اجرایی و مهارت در استفاده از قلم مو و ابزارهای نقاشی، از اهمیتی فوق العاده برخوردار است.
برای ایجاد بافت های خاص بر روی اثر آبرنگ می توان از تکنیک های مختلفی استفاده کرد. به عنوان مثال:
• خیس در خیس: تکنیک خیس در خیس فرایند به کارگیری رنگ بر روی کاغذ خیس می باشد.
• قلموی خیس در خشک : این تکنیک کاملاً برعکس تکنیک خیس در خیس می باشد. در این جا یک قلم موی حاوی رنگ ( و آب حداقل ) بر روی یک کاغذ کاملاً خشک کشیده می شود.
• برداشتن رنگ: اغلب رنگ های آبرنگ پس از خشک شدن قابل حل و برداشتن از روی کاغذ باقی می مانند.
• استفاده از نمک: پاشیدن کمی نمک بر روی رنگ مرطوب نقاط گل مانند زیبا و ظریفی را به وجود می آورد زیرا هر یک از کریستال های نمک رنگ را از خود دور کرده و فضای روشن تری را در زیرشان به وجود می آورند.
• استفاده از مشما: برای ایجاد بافت های خاص مانند کوه و صخره می توان از مشما استفاده کرد.
• استفاده از الکل: الکل در صورت ریختن و پاشیده شدن آب را دفع کرده، رنگ را پس می زند و شکل های دایره ای و سفید به وجود می آورد.
• پاشیدن آب: این تکنیک باعث افزودن بافت به نقاشی و موجب تشکیل طرح های غیرقابل پیش بینی می شود که در مواردی برای پس زمینه نقاشی می تواند جذاب باشد.
• پاشیدن رنگ: این روش برای پیش زمینهٔ کار، گیاهان، شاخ و برگ درختان و بافت های انتزاعی مناسب می باشد.
• استفاده از اسفنج: یک اسفنج بافت دار ابزاری سودمند برای کشیدن شاخ و برگ درختان، دیوارهای قدیمی و شن و ماسهٔ ساحل است.
• خراشیدن رنگ: می توان از دم قلم موی یا هر جسم سخت دیگر، رنگ را از سطح کاغذ تراشید و شیار ایجاد نمود.
• استفاده از چسب: با استفاده از چسب کاغذی می توان از رسیدن رنگ به نقاطی از نقاشی جلوگیری کرد.

جمله سازی با ابرنگ

هیتلر که عمدتاً در زمینه آبرنگ کار می‌کرد، از این رسانه برای ابراز عشق خود به نقاشی و معماری استفاده کرد. چارلز اسنایدر می‌گوید که آبرنگ‌های هیتلر در مقایسه با رفتار متداول و سهل انگاری گیاهان و درختان که اغلب موضوع را قاب می‌کنند، اغلب توجه دقیق به معماری را نشان می‌دهند.

کارهای اولیه روئو تحت تأثیر معلم خود گوستاو مورو و علاقه‌اش به هنر قرون وسطی بوده‌است که همواره در کارهایش نمایانگر بود. در حوالی سال ۱۹۰۲ او نقاشی‌هایی با آبرنگ و گواش می‌کشید که رنگ‌های تند اکسپرسیونیستی داشت و نام او را به عنوان نقاشی سبک فوویسم تثبیت نمود. نقاشی از کارگران و کشاورزان در آثار اولیه اش نمایانگر پایبندی‌های اخلاقی این نقاش فرانسوی است.

در ۱۸ ژوئیه سال ۲۰۱۴، رویدادی به مناسبت ۸۰- امین زادروز راسیم علی‌اف برگزار شد. در این رویداد، نمایشگاه مجسمه‌ها و نمونه‌های نقاشی‌های رنگ روغن و آبرنگ که وی در سال‌های مختلف خلق نموده بود، برپا و بخش‌هایی از فیلم «معمار» مختص به زندگی راسیم علی‌اف به نمایش گذاشته شد.

گزارش محتوای نامناسب