گفتار انگشتی که در زبان علمی با اصطلاح dactylology یا dactyl speech شناخته می‌شود، روشی برای برقراری ارتباط است که در آن از حرکت‌ها و شکل‌های انگشتان برای نمایش حروف یا واژه‌ها استفاده می‌شود. این شیوه به‌ویژه در میان افراد ناشنوا یا کم‌شنوا برای هجی کردن کلمات و انتقال دقیق پیام کاربرد دارد.
در علم شنوایی‌شناسی، گفتار انگشتی ابزاری مهم برای آموزش زبان و تقویت توانایی‌های ارتباطی افراد ناشنوا محسوب می‌شود. این روش اغلب در کنار زبان اشاره به کار می‌رود تا جایی که نیاز به نمایش دقیق واژه یا اسم خاص وجود دارد، زیرا به کمک آن می‌توان هر حرف را جداگانه نشان داد و فهم مطلب را آسان‌تر کرد.
گفتار انگشتی نمادی از تلاش بشر برای یافتن راه‌های جایگزین در ارتباطات است و اهمیت آن در ارتقای کیفیت زندگی و استقلال افراد ناشنوا بسیار برجسته است. این شیوه نه‌تنها یک ابزار آموزشی بلکه روشی برای گسترش تعاملات اجتماعی و فراهم کردن فرصت‌های برابر در ارتباطات روزمره به شمار می‌رود.