پیرایه گر

گوییا هرگز چنین پیرایه یی شاخ را از گل صبا بر دست بست

چو مردان جوشن و شمشیر برگیر نه‌ای آخر چو زن پیرایه بگذار

از درد هجر بلبل در باغ شاخ گل پیرایه کرد پاره و افکند پیرهن

از ایشان جز او دخت خاتون نبود به پیرایه و رنگ وافسون نبود

به پیرایه مرا مفریب دیگر که داد ایزد مرا پیرایه بی مر