پر قوتی

اگر مرا به سخن قوتی است آن از تو است از آن سبب که چنین گوهر از چنان کان است

دری چنان را با قوتی چنین افکند ز سطح غبرا بر اوج‌ گنبد اخضر

ناتوانی قوتی دارد که خارا موم اوست کوهکن را در حساب مردم دانا مگیر

ایزدت بهر زحمت‌، قوتی دهد ورنه ز آسمان نیفشاند، نعمتیت در دامان

طوطی نطق مرا قوتی ای شیر خدا تا نخوانند دگر بلبل خاموش مرا