در قرآن کریم، واژه‌ی نگاه در ترکیب نگاه به خدا به‌کار رفته است. این واژه در اصل به معنای نظر کردن، توجه نمودن و دید‌افکندن است. بنابراین، این عبارت به‌صورت تحت‌اللفظی به معنای توجه و نظر کردن به سوی ذات مقدس پروردگار تفسیر می‌شود.
در بستر مفاهیم عمیق قرآنی و عرفانی، این نگاه، امری ظاهری و حسی نیست، بلکه اشاره به نوعی توجه قلبی و بصیرت باطنی دارد. این مفهوم، دعوتی است برای تأمل و اندیشه در آیات تکوینی و تدوینی الهی، تا انسان از رهگذر مشاهده‌ی نشانه‌های خداوند در سراسر هستی، به شناخت و قرب به او نائل آید. در این معنا، نگاه به خدا، همان نگریستن با چشم دل به عظمت و جلال پروردگار است.
بنابراین، نگاه به خدا در اصطلاح قرآنی، به‌عنوان حرکتی معنوی و سیرالی‌الله تعریف می‌شود که در آن، سالک با دلی بینا و اندیشه‌ای روشن، به مشاهده‌ی جمال و کمال الهی در آیات آفاقی و انفسی می‌پردازد. این نگاه، نقطه‌ی آغازین معرفت و محبت به خالق یکتا است و زمینه‌ساز انس دائم روح با مبدأ هستی‌بخش می‌گردد.
