عبا ات

جبه بر من قبا شد از غم دل پیرهن چون عبا شد از غم دل

من چرا لرزم به خویش از آفتاب روز حشر سایهٔ آل عبا جویا پناه من بود

نیست مؤمن هر که دارد با علی یک مو خلاف یار مؤمن شو چو ما و تابع آل عبا

درد دل سودا زده با آل عبا گو کز خلق جز این سلسله اعجاز ندیدم

«وفایی» دمی قصّه آغاز کن به آل عبا خویش دمساز کن

به گیتی دراز پنج آل عبا (ع) تو ماندستی ازخسرو دین به جا