روان‌درمانی گروهی نوعی درمان روان‌شناختی است که در قالب یک گروه برگزار می‌شود و چندین مراجع به صورت همزمان تحت هدایت یک یا چند درمانگر حرفه‌ای قرار می‌گیرند. هدف اصلی این روش، حل مشکلات روانی، بهبود رفتارها و تقویت مهارت‌های اجتماعی اعضای گروه است. در این نوع درمان، اعضا می‌توانند تجربیات و احساسات خود را با دیگران به اشتراک بگذارند و از بازخورد جمعی بهره ببرند. این روش علاوه بر کاهش تنهایی و انزوا، باعث ایجاد حمایت اجتماعی و احساس تعلق می‌شود و اعضا می‌توانند الگوهای رفتاری مثبت را از یکدیگر بیاموزند. روان‌درمانی گروهی برای مسائل مختلفی مانند اضطراب، افسردگی، اعتیاد، مشکلات بین‌فردی و اختلالات شخصیتی کاربرد دارد. درمانگر در گروه نقش هدایت‌کننده، تسهیل‌گر و مراقب روند تعاملات را ایفا می‌کند و تلاش می‌کند فضایی امن برای ابراز احساسات و حل تعارضات ایجاد کند. این نوع درمان معمولاً شامل جلسات هفتگی با مدت زمان مشخص است و ممکن است بین 6 تا 12 نفر در هر گروه شرکت کنند. تحقیقات نشان می‌دهد که تأثیر روان‌درمانی گروهی در بهبود سلامت روان و افزایش مهارت‌های اجتماعی قابل توجه است.
روان درمانی گروهی
فرهنگستان زبان و ادب
دانشنامه آزاد فارسی
(یا: گروه درمانی) نوعی روان درمانی برای گروه هایی از بیماران از هر دو جنس. در این شیوه، بیماران مرتباً گرد هم می آیند و درمانگر رهبری گروه را برعهده می گیرد. بیماران تشویق می شوند که آزادانه دربارۀ خود، مسائل و احساس هایشان نسبت به یکدیگر و نسبت به درمانگر صحبت کنند. گروه درمانی انواع متعددی دارد که روش برخی براساس روان کاوی و برخی دیگر بر پایه نقش گذاری روانی است. گروه معمولاً مشتمل بر شش یا هشت بیمار است که هرهفته یک یا دوبار، برای درمان، یکدیگر را ملاقات می کنند. گروه بسته در طول درمان (حدود دو سال)، اعضای ثابتی دارد؛ در حالی که در گروه باز، با ترک یا ترخیص بیماران و پذیرش بیماران جدید، اعضا تغییر می یابند.