راه اور

لغت نامه دهخدا

( راه آور ) راه آور. [ وَ ] ( ن مف مرکب، اِ مرکب ) مخفف راه آورده و راه آورد. ره آورد. سوغات و ارمغان و هدیه و هر چیزی که چون شخصی از جایی و از سفری بازآید برای کسی بیاورد اگر همه قصیده شعر باشد. ( ناظم الاطباء ) ( از برهان ).
- راه آور دادن؛ سوغاتی دادن. راه آورد دادن: تعریض؛ راه آور دادن. ( یادداشت مؤلف ).

جمله سازی با راه اور

چنان کن که چون سر به راه آوری به دارندهٔ خود پناه آوری
سر بدان راه آور و مردانه وار گنج میجو با دلی پرانتظار
دگر چون عنان سوی راه آوری به کشور گشودن سپاه آوری