حکم انفاق در راه خدا

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] حکم انفاق در راه خدا (قرآن). انفاق، یکی از فضایل اخلاقی که در اسلام به طور مکرر به آن سفارش شده است، و در قرآن نیز به عنوان امری بسیار مطلوب و مورد توصیه خداوند معرفی شده است.
انفاق مال در راه خدا، امری مطلوب و مورد توصیه خداوند است: «وانفقوافی سبیل الله...؛ و در راه خدا، انفاق کنید...»
بذر برکت انفاق
«مثل الذین ینفقون امولهم فی سبیل الله کمثل حبة انبتت سبع سنابل فی کل سنـبلة مائة حبة...؛ کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می کنند، همانند بذری هستند که هفت خوشه برویاند، که در هر خوشه، یکصد دانه باشد...»
انفاق با منت
«الذین ینفقون امولهم فی سبیل الله ثم لایتبعون ما انفقوا منا ولا اذی لهم اجرهم عند ربهم ولا خوف علیهم ولا هم یحزنون؛ کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می کنند، سپس به دنبال انفاقی که کرده اند، منت نمیگذارند و آزاری نمیرسانند، پاداش آنها نزد پروردگارشان (محفوظ) است، و نه ترسی دارند، و نه غمگین می شوند.»
پاداش انفاق
...

جمله سازی با حکم انفاق در راه خدا

💡 3 - در قسمتى از اين سوره، به يك سلسله احكام اسلامى در زمينه لزوم وحدت صفوفمسلمين و خانه كعبه و فريضه حج و امر به معروف و نهى از منكر و تولى و تبرى(دوستى با دوستان حق و دشمنى با دشمنان حق ) و مساله امانت، و انفاق در راه خدا و تركدروغ و مقاومت و پايمردى در مقابل دشمن و صبر و شكيبائى درمقابل مشكلات و آزمايشهاى مختلف الهى و ذكر خداوند در هرحال، اشارات پر معنايى شده است.

💡 در ايـن آيـات به بيان غرض سوره شروع نموده است، چون آياتى كه گذشت گفتيم همهجـنـبه مقدمه و زمينه چينى را دارد، و غرض ‍ سوره وادارى مردم به انفاق در راه خدا، و صبردر برابر مصائبى است كه در خلال مجاهدات در راه او مى بينند.

💡 در شاءن نزول اين آيه درباره توبيخ و سرزنش يهودنازل شده است، ابن عباس مى گويد: پيامبر صلى اللّه عليه و آله نامه اى به يهود(بنى قينقاع ) نوشت و در طى آن، آنها را به انجام نماز و پرداخت زكات، و دادنقرض به خدا (منظور از اين جمله انفاق در راه است كه براى تحريك حداكثر عواطف مردم ازآن چنين تعبير شده است ) دعوت نمود.

💡 در حقيقت، آيه به نكته لطيفى اشاره مى كند كه انفاق در راه خدا، يك طرفش مؤ مناننيازمندند، و طرف ديگر خدا، و با اين حال اگراموال پست و بى ارزش انتخاب شود، از يك سو تحقيرى است نسبت به نيازمندان كه ممكناست على رغم تهيدستى مقام بلندى از نظر ايمان و انسانيت داشته باشند و روحشان آزردهشود و از سوى ديگر سوء ادبى است نسبت به مقام شامخ پروردگار.