حضرت هلال بن علی

كعب بن مالك شاعر، يكى از متخلفين بود كه مى گفت: در آن روزها نيرو و قدرتم بيش ازپيش بود و سابقه نداشت در يك زمان دو وسيله سوارى داشته باشم مگر در هماناول جنگ تبوك. هر روز با خودم مى گفتم امروز خواهم رفت، آن روز مى گذشت و نمىرفتم. باز فردا همين طور، بالاخره سستى نموده و از حضور در جنگ خوددارى كردم.روزها به بازار مى رفتم ولى كارم گره پيدا مى كرد و منظورمحاصل نمى شد. با هلال بن اميه و مرارة بن ربيع مصادف شدم، آنها هم مانند من تخلفكرده بودند و آن طور كه خودشان مى گفتند، وضع كار آنها نيز پيچيده بود.

هلال بن نافع، كه از سربازان دشمن بود، مى گويد: من پيشاپيش صف ايستاده بودم.ديدم امام حسين عليه السلام، پس از وداع با اهل بيت خود، به سوى ميدان مى آيد در اينهنگام ناگاه چشمم به دختركى افتاد كه از خيمه بيرون آمد و با گامهاى لرزان، دواندوان به دنبال امام حسين عليه السلام شتافت و خود را به آن حضرت رسانيد. آنگاه دامن آنحضرت را گرفت و صدا زد: