تنظیم باروری

تا سال ۲۰۱۴، نرخ ملی مشارکت زنان در تنظیم قاعدگی به عنوان یک روش پس از نزدیکی، برای کنترل باروری، ۱۰ در هر ۱۰۰۰ زن ۱۵ تا ۴۹ ساله و نرخ ملی سقط جنین خودخواسته ۲۹ در هر ۱۰۰۰ زن در همان فاصله سنی بود. سازمان ملل تخمین زد که در سال ۲۰۰۰، نرخ سقط جنین ۴٫۰ سقط جنین به ازای هر ۱۰۰۰ زن ۱۵ تا ۴۴ ساله بود.

باروری بالا بودجه خانواده های فقیر را تحت فشار قرار می دهد و منابع موجود برای تغذیه، آموزش و ارائه مراقبت های بهداشتی به کودکان را کاهش می دهد. برعکس، بسیاری از ویژگی‌های فقر به باروری بالا کمک می‌کنند - مرگ و میر بالای نوزادان، فقدان تحصیلات برای زنان، درآمد بسیار کم خانواده برای «سرمایه‌گذاری» روی کودکان، سهم ناعادلانه در درآمد ملی، و عدم دسترسی به تنظیم خانواده.