بو ستدن

لغت نامه دهخدا

بو ستدن. [ س ِ ت َ دَ ] ( مص مرکب ) کنایه از کسب کردن بو. ( آنندراج ):
خار پهلو کند صحبت گل
گر ز خلق تو بو ستاند باغ.مجد همگر ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

کنایه از کسب کردن بو.

جمله سازی با بو ستدن

گفتند: ما به چه ایستاده‌ایم؟ وقت غنیمت ستدن است.
چیزی که جهان بدم بخواهد ستدن آن به که بدست خود بجانان دهمش