معنی باریک تار

لغت نامه دهخدا

باریک تار. ( ص مرکب ) پارچه یا فرشی که تارهای ظریف دارد. فَش، فشوش؛ گلیم درشت باریک تار. ( منتهی الارب ).

پارچه که تار های ظریف دارد

دوک فلک پیر بسا رشته ی باریک کز بهر ردا رشت ولی تار کفن شد

مشکین لباس صوف که باریک بوده است فکر و خیال آن بشب تار میکنم

به باریک و تاری ره مشکل اندر چو خورشید روشن به خاطر منیرم

هزاران قول خوب و راست و باریک - ازو یابند چون تار هزاره

در ره باریک و سخت سازد از او نردبان در شب تاریک و تار آرد از آن ماهتاب