کتاب انجیل، که به عنوان کتاب آسمانی عیسی مسیح (علیه السلام) شناخته می‌شود، در زبان انگلیسی معاصر با واژه Gospel معرفی می‌گردد. این واژه ریشه در انگلیسی باستان دارد و از ترکیب دو واژه باستانی God و Spell تشکیل شده است که در مجموع معنای کلام الهی، املای خداوند، یا خبر خوش را می‌دهد. واژه Gospel ترجمه واژه یونانی Evangelion (ایوانگلیون) است که در لاتین به شکل Evangelium (ایوانجیلیوم) تلفظ می‌شود. این اصطلاح پس از ورود به زبان لاتین به زبان‌های جدید اروپایی نظیر فرانسوی، آلمانی، و ایتالیایی نیز راه یافته است.
از آنجا که متون اولیه مسیحی عمدتاً به زبان یونانی نوشته شده بودند، واژه انجیل در نهایت از همان ریشه یونانیِ ایوانگلیون گرفته شده است. با این حال، مسیر انتقال این واژه به زبان عربی میان پژوهشگران بحث‌برانگیز است. نولدکه (Nöldke) بر این نظر است که این واژه از طریق گویش حبشی به صورت Wangel وارد شده است، در حالی که گروهی دیگر احتمال داده‌اند که مستقیماً از یونانی یا از زبان‌های سریانی، عبری، یا سبایی به عربی راه پیدا کرده باشد. برخی مفسران مسلمان کوشیده‌اند واژه انجیل را با ریشه‌ای عربی تفسیر کنند و آن را مشتقی از «ن ج ل» بدانند، اما این دیدگاه از سوی لغت‌نگاران عرب پذیرفته نشده است. اکثر آنان بر این عقیده‌اند که واژه انجیل دخیل بوده و از زبان‌های خارجی مانند یونانی، عبری یا سریانی وارد شده است. حتی بسیاری از مفسران برجسته مسلمان مانند زمخشری و بیضاوی نیز عربی دانستن این واژه را با دیده انتقاد نگاه کرده‌اند.
اما اعتقاد مسیحیان درباره انجیل تفاوت چشمگیری با مفهوم این واژه در ادبیات اسلامی دارد. در الهیات مسیحی، انجیل جایگاهی مشابه تورات و قرآن به عنوان کتابی آسمانی ندارد. مسیحیان خود عیسی مسیح (علیه السلام) را تجسم وحی الهی می‌دانند و نه حامل آن؛ بنابراین انجیلی که ایشان نوشته باشد یا بر شاگردانش املا کرده باشد در باورهای آنان وجود ندارد. به جای آن، انجیل در دیدگاه مسیحیان به معنای بشارت در مورد پیام عیسی (علیه السلام) و رستگاری‌ای است که برای بشر آورده است. این مفهوم بیشتر در آموزه‌های پولس مورد استفاده قرار گرفته و نمایان است.