حکم الهی مبنی بر ممنوعیت ازدواج با مشرکان، یکی از احکام صریح و بنیادین در شریعت اسلام محسوب می‌شود که هدف آن حفظ بنیان اعتقادی و توحیدی خانواده است. قرآن کریم به وضوح شرک را به عنوان یک مانع جدی و غیرقابل اغماض در مسیر تشکیل پیوند زناشویی برای زن و مرد مسلمان معرفی کرده است. این منع نه تنها از منظر فقهی دارای ضمانت اجرایی است، بلکه ریشه در یک حکمت الهی عمیق دارد؛ زیرا ازدواج در اسلام پیمانی بر اساس یکتاپرستی است و ورود عنصر شرک، خواه از سوی مرد یا زن، این وحدت بنیادی را تهدید می‌کند و مانع از شکل‌گیری محیطی سالم برای تربیت نسل‌های آینده بر مدار توحید می‌شود.
محور اصلی این حکم، آیه ۲۲۱ سوره بقره است که مؤمنان را از ازدواج با مشرکان، تا زمانی که ایمان نیاورده‌اند، برحذر می‌دارد. قرآن دلیل این ممنوعیت را تفاوت بنیادین در دعوت و مقصد حیات می‌داند؛ آنجا که می‌فرماید: آنان (مشرکان) به سوی آتش دعوت می‌کنند و خدا به سوی بهشت و آمرزش فرا می‌خواند. این تضاد عمیق در جهان‌بینی، که زندگی، ارزش‌ها و اهداف را به کلی متفاوت می‌سازد، می‌تواند منجر به تزلزل پایه‌های خانواده و انحراف فکری و اعتقادی زوج مسلمان و فرزندانشان شود. بنابراین، شرک صرفاً یک تفاوت مذهبی نیست، بلکه خطری برای قوام معنوی خانواده و جامعه اسلامی به شمار می‌رود.