ابوالحسین احمد بن داوود بن علی قمی، از محدثان و عالمان برجسته‌ی شیعی در نیمه‌ی دوم قرن سوم هجری به‌شمار می‌رود. وی که به‌دلیل اقامت طولانی‌مدت در شهر قم، به احمد بن داوود قمی شهرت یافته، زادگاهش ـ همانند دیگر جزئیات زندگی‌اش ـ در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است. پدر او، داوود بن علی، چهره‌ای کمتر شناخته‌شده است و منابع موجود شرح حال مفصلی از وی ارائه نداده‌اند. احمد بن داوود با ازدواج با خواهر سلامة بن محمد ـ از شیعیان بلندپایه ـ و سپس کوچ به قم، در این شهر ساکن شد و از این پیوند، فرزندی به نام محمد پدید آمد که خود بعدها در زمره‌ی فقها و عالمان نامدار عصر خویش جای گرفت.
وی در طول حیات علمی خویش سفرهای متعددی را به مراکز مهم علمی و فرهنگی آن دوران انجام داد. اقامت در قم، سپس سفر به بغداد پس از درگذشت پدر، و ادامه‌ی سفرها به شام در سال ۳۳۳ هجری قمری و بازگشت نهایی به بغداد، از مهم‌ترین مقاطع زندگی او به‌شمار می‌رود. اگرچه انگیزه‌ی دقیق این سفرها در گزارش‌های تاریخی به صراحت بیان نشده، اما با توجه به جایگاه بلند احمد بن داوود در میان راویان و عالمان شیعی، به نظر می‌رسد هدف وی علاوه بر دلایل شخصی، کسب معارف اصیل شیعی و ترویج آن در دیگر سرزمین‌ها بوده است.
فعالیت‌های فرهنگی احمد بن داوود قمی در شهر قم آغاز شد و در همراهی با چهره‌های بزرگی چون ابن‌بابویه قمی تداوم و تعمیق یافت. سفرهای او به بغداد و شام را می‌توان در راستای تکمیل همین رسالت علمی و فرهنگی تفسیر کرد. عصر زندگی وی، علاوه بر تحولات اجتماعی و رویدادهای پرتنش آن روزگار، شامل نکات مهم دیگری نیز هست که از لابه‌لای گزارش‌های پراکنده و محدود باقی‌مانده، می‌توان روزنه‌هایی هرچند کوچک به آن گشود.
