در قرآن کریم، از حضرت عیسی علیه‌السلام با عنوان‌های بلندی همچون کلمه‌الله و روح‌ٌ منهُ یاد شده است. این تعابیر عالی، منزلت والای آن حضرت را در نزد پروردگار متعال نشان می‌دهد. با این حال، برخی از مسیحیان با برداشتی نادرست، این مفاهیم قرآنی را به‌گونه‌ای تفسیر می‌کنند که گویا بر وجود اقنوم جداگانه‌ای برای حضرت عیسی یا تأیید آموزهٔ تثلیث دلالت دارد. این در حالی است که دلالت این الفاظ، هرگز به معنای وحدت ذاتی یا هم‌مقامی با خدای یکتا نیست.
قرآن کریم با صراحت و قاطعیت، هر گونه انحراف در شناخت ذات پاک خداوند و نسبت‌های ناروا را رد می‌کند. در آیات متعددی، خطاب به اهل کتاب تأکید می‌شود که از غلوّ در دین و نسبت دادن شریک به خداوند بپرهیزند. بنابراین، اطلاق کلمه و روح در ادبیات قرآنی، بیان‌کنندهٔ مقامی از خلقت و عنایتی خاص از سوی پروردگار است و به هیچ وجه به معنای خدایی یا جزئی از خدای متعال نیست. این مفاهیم در چارچوب توحید ناب اسلامی معنا می‌یابند.
در نتیجه، قرآن کریم با این بیانات، هم‌زمان دو هدف را دنبال می‌کند: یکی تکریم مقام پیامبری مانند عیسی بن مریم علیه‌السلام و دیگری تصحیح باورهای نادرست و جلوگیری از هر گونه تشبیه یا شرک در ذات اقدس الهی. این کتاب آسمانی، همگان را به سوی توحید محض و پرستش خدای یگانه‌ای رهنمون می‌سازد که نه زاده است و نه زاده شده و هیچ‌کس و هیچ‌چیز همتای او نیست.