ابن سیدالناس محمد بن محمد، مشهور به ابوالفتح فتح‌الدین (۶۷۱–۷۳۴ق)، یکی از عالمان برجسته جهان اسلام در سده هفتم و هشتم هجری بود. او اصالتی اندلسی داشت و خانواده‌اش پس از سقوط اشبیلیه به مصر مهاجرت کردند. ابن سیدالناس در قاهره متولد شد و از کودکی در حلقه‌های علمی حضور یافت. استعداد فراوان او سبب شد که از همان سال‌های نخست، نزد بزرگان حدیث و فقه پرورش یابد و در علوم مختلف چون فقه شافعی، نحو، اصول، تاریخ و سیره تخصص پیدا کند.
او شاگردان و استادان فراوانی داشت و بنا به گفته منابع، بیش از هزار تن از محدثان و علما به او اجازه روایت دادند. ابن کثیر و ذهبی او را در میان برجسته‌ترین اهل علم زمانه دانسته‌اند. وی علاوه بر دانش حدیث و فقه، در سیره نبوی و رجال نیز تبحر ویژه‌ای داشت و نوشته‌هایش در این زمینه مورد اعتماد قرار گرفت. همچنین در ادب، شعر و خوشنویسی مهارت داشت و بسیاری از اشعارش در مدح پیامبر(ص) و مسائل اجتماعی زمانش نقل شده است.
ابن سیدالناس در قاهره مناصب علمی و دینی متعددی بر عهده داشت؛ از جمله تدریس در مدارس مهم و خطابت در مساجد بزرگ. شاگردان بسیاری از مصر و شام نزد او درس خواندند که از مهم‌ترین آنان شمس‌الدین ذهبی بود. او در کنار علم، به سرعت در کتابت و تألیف نیز معروف بود و توانست آثار مهمی مانند سیره خود را در مدت کوتاهی به پایان برساند. بدین‌سان، ابن سیدالناس را می‌توان عالمی جامع، ادیبی توانا و یکی از چهره‌های اثرگذار در انتقال معارف اسلامی دانست.