ابن جماعه عبدالعزیز بن محمد

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] قاضی القضاة عز الدین عبدالعزیز بن محمد بن ابراهیم بن سعد الله بن جماعه کنانی شافعی در سال 694 در اطراف دمشق متولد شد.
برای کسب علم از موطن خود مهاجرت کرد و از افرادی چون حافظ دمیاطی، ابوالحسن بن صواف، ابراهیم مقدسی، ابوالفضل ابن عساکر، اسحاق بن یحیی آمدی حدیث شنید. وی مدتی را در مصر واسکندریه سکونت کرد و سپس به مکه رفت و آنگاه به موطن خود دمشق بازگشت.ابن جماعه مدتی سمت قاضی القضاة را عهده دار بود و زمانی در جامع ابن طولون تدریس می کرد.از او با عنوان یکی از فقها و مفتیان و محدثان شافعی مذهب یاد کرده اند.
برخی آثار وی عبارتند از: المناسک الکبری علی المذاهب الاربعه، تخریج احادیث الرافعی، شرح علی منهاج الطالبین، روح قرح الالباء در شعر.
آرزوی وی مرگ در حرمین بود و سرانجام به سال 767 در سفری که به زیارت خانه خدا رفته بود در آنجا درگذشت و در باب المعلی دفن شد.

جمله سازی با ابن جماعه عبدالعزیز بن محمد

وی فرزند عبدالعزیز بن محمد انقلابی الجزایری است و در سنت لوژن الجزیره متولد شد. او عضو و چریک مبارز جبهه آزادیبخش ملی الجزایر بود که در سال ۱۹۶۰ دستگیر و در فرانسه زندانی و شکنجه شد. در زندان حسین دی به وسیله آتش سیگار، شوک الکتریکی و … شکنجه و با بطری به وی تجاوز شد؛ لذا او و وکلایش ادعای حیثیت نمودند و دادگاه اعاده حیثیت جمیله بوپاشا به یکی از جنجالی‌ترین محاکمات فرانسه و الجزایر تبدیل شد. وی با استقلال الجزایر آزاد شد.
در سال ۱۷۳۷، این شهر به عنوان مرکز اصلی علمی و دانش‌پژوهی شیعیان، جایگزین اصفهان در ایران شد. غارت کربلا توسط وهابی‌ها در ۲۱ آوریل ۱۸۰۲ (۱۲۱۶ هجری) در زمان حکومت عبدالعزیز بن محمد، دومین حاکم دولت اول سعودی، زمانی که ۱۲۰۰۰ مسلمان وهابی از نجد به شهر کربلا حمله کردند، رخ داد. این حمله مصادف با سالروز واقعه غدیر خم بود. این جنگ ۳۰۰۰ تا ۵۰۰۰ کشته برجای گذاشت و گنبد قبر حسین بن علی ویران شد..