خاندان آل‌ابی‌جامع، یکی از خاندان‌های سرشناس و پرنفوذ در جهان تشیع در سده‌های دهم و یازدهم قمری (مصادف با سده‌های شانزدهم و هفدهم میلادی) به‌شمار می‌روند. اعضای این خاندان، که عالمانی برجسته در علوم اسلامی بودند، در مناطق مهم فرهنگی و دینی شیعه، از جمله عراق، لبنان و ایران، فعالیت داشتند و نقش مؤثری در گسترش معارف دینی و تربیت شاگردان فراوان ایفا نمودند.
یکی از چهره‌های درخشان این خاندان، علی بن حسین آل‌ابی‌جامع است که به‌عنوان فقیهی ژرف‌نگر و محدثی مورد اعتماد شناخته می‌شود. وی با تسلط بر منابع فقهی و حدیثی، آثاری ارزشمند از خود به جای گذاشت و در حوزه‌های علمی آن دوران، به‌ویژه در جبل‌عامل و ایران، به تدریس و تعلیم مشغول بود. جایگاه علمی او باعث شد تا مورد توجه حاکمان و عالمان عصر خود قرار گیرد و در انتقال و تبیین دانش دینی سهم به‌سزایی داشته باشد.
میراث علمی و دینی خاندان آل‌ابی‌جامع، به‌ویژه نقش افرادی مانند علی بن حسین، در تاریخ تشیع به‌عنوان حلقه‌ای ارتباط‌دهنده بین مراکز علمی شیعه در آن دوران قابل توجه است. فعالیت‌های این خاندان نه‌تنها در توسعه فقه و حدیث، بلکه در تحکیم وحدت فرهنگی میان شیعیان مناطق مختلف نیز تأثیرگذار بود و نام آنان را در زمره عالمانی ثبت کرد که در حفظ و ترویج مکتب اهل‌بیت(ع) کوشیدند.