ابن ابی جامع علی بن حسین

خاندان آل‌ابی‌جامع، یکی از خاندان‌های سرشناس و پرنفوذ در جهان تشیع در سده‌های دهم و یازدهم قمری (مصادف با سده‌های شانزدهم و هفدهم میلادی) به‌شمار می‌روند. اعضای این خاندان، که عالمانی برجسته در علوم اسلامی بودند، در مناطق مهم فرهنگی و دینی شیعه، از جمله عراق، لبنان و ایران، فعالیت داشتند و نقش مؤثری در گسترش معارف دینی و تربیت شاگردان فراوان ایفا نمودند.

یکی از چهره‌های درخشان این خاندان، علی بن حسین آل‌ابی‌جامع است که به‌عنوان فقیهی ژرف‌نگر و محدثی مورد اعتماد شناخته می‌شود. وی با تسلط بر منابع فقهی و حدیثی، آثاری ارزشمند از خود به جای گذاشت و در حوزه‌های علمی آن دوران، به‌ویژه در جبل‌عامل و ایران، به تدریس و تعلیم مشغول بود. جایگاه علمی او باعث شد تا مورد توجه حاکمان و عالمان عصر خود قرار گیرد و در انتقال و تبیین دانش دینی سهم به‌سزایی داشته باشد.

میراث علمی و دینی خاندان آل‌ابی‌جامع، به‌ویژه نقش افرادی مانند علی بن حسین، در تاریخ تشیع به‌عنوان حلقه‌ای ارتباط‌دهنده بین مراکز علمی شیعه در آن دوران قابل توجه است. فعالیت‌های این خاندان نه‌تنها در توسعه فقه و حدیث، بلکه در تحکیم وحدت فرهنگی میان شیعیان مناطق مختلف نیز تأثیرگذار بود و نام آنان را در زمره عالمانی ثبت کرد که در حفظ و ترویج مکتب اهل‌بیت(ع) کوشیدند.

تصویر معنی ابن ابی جامع علی بن حسین

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] آلِ ابی جامع، خاندانی از عالمان دینی شیعه در عراق و لبنان و ایران در سده ۱۰ و ۱۱ق/۱۶ و ۱۷م است. یکی از آن خاندان، علی بن حسین، فقیه و محدث بود.
علی بن حسین، فقیه و محدث بود وی ساکن خلف آباد بوده و از سید نعمت الله جزایری اجازه روایت داشته است.
محمدمحسن آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ج۲، ص۲۵۴.
تألیفات وی اینهاست: ۱. توقیف المسائل، تألیف در ۱۱۲۴ق/۱۷۱۲م؛ ۲. الاربعون حدیثا.
محمدمحسن آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ج۱، ص۴۲۲.
۱. ↑ محمدمحسن آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ج۲، ص۲۵۴.
...
[ویکی نور] ولادت عالم بزرگوار، علی بن حسین بن محی الدین بن ابی جامع عاملی حدود 1070 هجری و وفات ایشان حدود 1135 هجری ذکر شده است.
ایشان محدثی بزرگوار، مفسری ارجمند و فقیه و اصولی دقیق النظری بوده که تبار وی به علمای بزرگوار جبل عامل می رسد. جدّ اول ایشان محی الدین، شیخ الاسلام تستر (شوشتر) بوده و محدث نوری در خاتمۀ مستدرک می فرماید:والد او شیخ حسین بن محی الدین را به فضل و علم ستوده اند.
مفسر مدتی در شهر «خلف آباد»(از شهرهای استان خوزستان) مقیم بوده و وظایف شرعی را که پدران ایشان انجام می داده، به عهده گرفته است، ایشان از پدرش حسین از جدش محی الدین و او از پدر خود عبداللطیف از شیخ بهائی روایت نقل کرده و اجازۀ روایت داشته اند.
کثرت تألیفات و وفور آثار ارزنده اش بر بسیاری علم و فضیلت وی گواهی می دهد.علامۀ بزرگوار، شیخ آقا بزرگ تهرانی در مقدمۀ خود بر این تفسیر دربارۀ مؤلف آن می نویسد: «تألیفات گرانقدر او، نامش را زنده نگه داشته و آثار به جا مانده از وی، دلالت بر فضل و دانش او دارد و می رساند که وی علامه ای بوده است جامع منقول و معقول که در تفسیر، حدیث، فقه، اصول، نحو، منطق، ریاضی، هیأت، ادب و شعر، زبردستی و مهارت بسیار داشته است.»
1-الوجیز فی التفسیر (تفسیر مورد بحث)
2-شرح اربعین حدیث در طهارت(حاوی شرح 21 حدیث)