صیمری

صیمری. [ ص َ م َ ]( ص نسبی ) نسبت است به صیمرة. رجوع بدان کلمه شود.
صیمری. [ص َ م َ ] ( اِخ ) حسن بن علی بن محمدبن جعفر صیمری، مکنی به ابوعبداﷲ. یکی از فقها و از اصحاب ابوحنیفه است.از ابوبکر مفید و جز او روایت کند و از وی علی بن احمدبن ثابت بن خطیب روایت کند. مردی راستگو، بسیارخرد،نیکومعاشرت و عارف به حقوق اهل علم بود. بسال 463 هَ. ق. به بغداد درگذشت. ( معجم البلدان ذیل صیمره ). زرکلی نام او را حسین ضبط کرده است. ( الاعلام ص 254 ).
صیمری. [ ص َ م َ ] ( اِخ ) عبدالواحدبن حسین فقیه شافعی. وی به بصره سکونت جست و بمحضر قاضی ابوحامد مروزی حاضر گشت و مردمان از شهرها بسوی او رحلت میکردند. وی حافظ مذهب شافعی بود و در آن مذهب تصنیف نیکو کرد. ( معجم البلدان ذیل صیمره ).
صیمری. [ ص َ م َ ] ( اِخ ) محمدبن احمد، مکنی به ابی جعفر. وزیر معزالدوله دیلمی بود و بسال 339 هَ. ق. درگذشت. ( کامل ابن اثیر ص 191 ج 8 ).
صیمری. [ ص َ م َ ] ( اِخ ) محمدبن اسحاق بن ابراهیم، مکنی به ابی العنبس. شاعری ادیب است و اثرهایی دارد و ندیم متوکل بود و تصانیفی هزل آمیز کرد، از آن جمله: تأخیر المعرفة است. بسال 275 هَ. ق. درگذشت. ( معجم البلدان ذیل صیمره ).
صیمری. [ ص َ م َ ] ( اِخ ) مفلح بن حسین. فاضلی فقیه بود و کتابها نوشت که از آن جمله: شرح الشرایع، شرح الموجز، مختصر الصحاح، منتخب الخلاف و کتب دیگر است. معاصر شیخ علی کرکی و از شاگردان احمدبن فهد حلی است. ( از روضات الجنات ص 566 ).

مفلح بن حسین

💡 علی بن محمد صیمری (فوت ۳۲۹ ق - ۹۴۱ م) پس از مرگ حسین ابن روح جانشین او شد و سه سال نیابت کرد. وی شش روز قبل از مرگ نامه ای از امام غایب دریافت کرد که مرگ او را پیش‌بینی کرده و اعلام کرده بود به غیبت کبری می‌رود تا زمانی که خداوند به او اجازه بازگشت بدهد. وی حدود ۳ سال نایب بود.