لغت نامه دهخدا
اتاوی. [ اَ وا ] ( ع اِ ) ج ِ اِتاوَه.
اتاوی.[ اَ ] ( ص نسبی ) از مردم اَتاوه. اهل شهر اَتاوه.
اتاوی. [ اَ وی ی ] ( ع ص، اِ ) مرد غریب در میان جماعتی. غریب. || سیل اتاوی؛ سیل که باران آن در جای دور فروباریده باشد. || جویچه که از نهری بزمین خود آرند. || مسافری که وطنش معلوم نبود.